Wpływ magnetostymulacji i promieniowania laserowego na stan funkcjonalny i napięcie mięśni chorych na stwardnienie rozsiane

Słowa kluczowe:

stwardnienie rozsiane, magnetostymulacja, promieniowanie laserowe

Streszczenie:

Wstęp. Stwardnienie rozsiane jest przewlekłą demielinizacyjną chorobą układu nerwowego, której patogeneza nie jest do końca wyjaśniona. Jest to choroba wciąż nieuleczalna, dlatego poszukuje się, poza farmakoterapią, innych form terapii w celu złagodzenia objawów klinicznych towarzyszących tej chorobie oraz poprawy stanu funkcjonalnego pacjentów.

Cel. Celem pracy była ocena wpływu magnetostymulacji i promieniowania laserowego na stan funkcjonalny i napięcie mięśniowe pacjentów chorych na stwardnienie rozsiane.

Materiał i metody. W badaniu wzięło udział 20 chorych na stwardnienie rozsiane. Pacjentów w sposób losowy podzielono na dwie grupy. W grupie I zastosowano impulsowe pole magnetyczne w postaci aplikatora – maty, generowane przez aparat Viofor JPS, w grupie II zastosowano również impulsowe pole magnetyczne w postaci aplikatora – maty, generowane przez aparat Viofor JPS oraz niskoenergetyczne promieniowanie laserowe generowane przez aparat Accuro. Zabiegi wykonywano raz dziennie, przez 21 dni z wyłączeniem niedziel. Ponadto w obu grupach był prowadzony taki sam program ćwiczeń z zakresu kinezyterapii. Do oceny stanu klinicznego i zaawansowania choroby użyto Rozszerzoną Skalę Niewydolności Ruchowej Kurtzkego (EDSS), a do oceny napięcia mięśniowego posłużyła skala Ashwortha.

Wyniki. Zarówno w grupie I i II stwierdzono poprawę w zakresie wydolności ruchowej w skali Kurtzk’ego, z tendencją do wyższej wartości punktowej w grupie, u której zastosowano magnetostymulację z programem M1P2. Zaobserwowano istotną statystycznie poprawę napięcia mięśniowego w skali Ashwortha w grupie II w porównaniu z grupą I.

Wnioski. Magnetostymulacja nie wpłynęła na poprawę napięcia mięśniowego, ani znacznie na polepszenie stanu funkcjonalnego. Natomiast w połączeniu z promieniowaniem lase­rowym niskiej mocy zaobserwowano istotną statystycznie poprawę stanu funkcjonalnego i zmniejszenie spastyczności. W żadnej grupie nie zaobserwowano działań niepożądanych.

Źródło:

Acta Balneologica, październik-grudzień 2012 Tom LV Nr 4 (130), s. 232-239

Autorzy:

Kubsik A., Długosz M., Stasiak-Pietrzak A., Klimkiewicz P., Krekora K., Woldańska-Okońska M.

Z Kliniki Rehabilitacji i Medycyny Fizykalnej USK im. WAM, Oddziału Fizjoterapii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi